Masyarakat China dan Jepun adalah masyarakat feudal. Feudal didefinasikan sebagai satu bentuk kerajaan yang dikuatkuasakan secara tempatan oleh individu tertentu bukannya kerajaan pusat.Struktur masyarakatnya berbentuk piramid. Masyarakat dibahagikan kepada golongan pemerintah dan golonganyang diperintah.
Semasa zaman dinasti Ching
(1644-1911) masyarakat China terdiri daripada maharaja, sarjana, petani,
tukang mahir, saudagar dan rakyat jelata.
Sebelum pemerintahan Maharaja Meiji, masyarakat Jepun dibahagikan kepada Maharaja, Daimyo, Samurai, petani dan saudagar.
Di negara China, maharaja merupakan tunggak kerajaan dan mempunyai kuasa mutlak ke atas pemerintahan negara, rakyat dan tanah. Maharaja dianggap sebagai “Anak Syurga” yang akan memerintah mengikut mandat dari tuhan. Maharaja bertanggungjawab ke atas malapetaka yang menimpa rakyat. Kegagalan maharaja melindungi rakyat di anggap sebagai petanda bahawa mandat yang telah diberikan telah ditarik oleh tuhan. Oleh itu maharaja tersebut perlu digulingkan dan diganti dengan maharaja yang baru.
Golongan masyarakat selepas maharaja ialah pembesar atau golongan bangsawan. Mereka ditauliahkan dan diberi cop mohor oleh maharaja untuk memerintah. Golongan ini juga dianugerahkan tanah sebagai penghargaan ke atas sumbangan ketenteraan oleh mereka.
Golongan sarjana ialah golongan intelektual mempunyai darjat yang paling tinggi. Mereka akan dipilih sebagai pegawai kerajaan berdasarkan kelulusan yang mereka perolehi dalam peperiksaan awam China.
Peperiksaan ini diperkenalkan sejak Dinasti Han merangkumi peperiksaan bandar, peperiksaan wilayah dan peperiksaan istana yang akan dikendalikan oleh maharaja sendiri. Kelulusan dalam peperiksaan ini akan menjamin kedudukan mereka dalam pemerintahan kerajaan.
Golongan masyarakat yang kedua penting ialah golongan petani. 80 % daripada penduduk China adalah masyarakat petani. Mereka bertanggungjawab mengeluarkan bahan makanan secukupnya bagi memastikan kemampuan negara China menampung keperluan rakyatnya.
Seterusnya adalah tukang-tukang mahir dan diikuti oleh golongan saudagar. Disebabkan negara China berpendirian anti kepada kegiatan perdagangan maka golongan ini dipandang rendah. Ini adalah kerana aktiviti perdagangan dianggap sebagai suatu pekerjaan yang hina.
Golongan paling bawah terdiri daripada askar-askar dan orang gaji. Askar-askar ini biasanya terdiri daripada banduan-banduan yang telah dijatuhkan hukuman.
Masyarakat feudal di Jepun zaman Tokugawa (1603-1867) terdiri daripada Daimyo, Samurai, petani, tukang mahir dan saudagar.
Maharaja hanyalah sebagai boneka dan dijadikan simbol pemerintahan sahaja. Kuasa pemerintahan sebenar terletak ditangan Shogun dan dibantu oleh daimyo-daimyo. Daimyo yang penting adalah daimyo Fundai. Mereka akan membantu Shogun dalam pemerintahan. Mereka merupakan anggota keluarga dan sekutu-sekutu Shogun. Mereka dikurniakan tanah dibahagian tengah dan utara Honshu.
Diamyo Tozama ialah musuh Shogun. Mereka terdiri daripada suku-suku barat seperti Satsuma,Chosu,Toza dan Hizen. Mereka akan diawasai oleh Shogun dan dilarang memasuki istana maharaja di Kyoto.
Golongan daimyo sangat berkuasa di Jepun dan dikatakan mengalahkan kuasa yang dimiliki oleh maharaja sendiri.
Golongan samurai mempunyai kedudukan yang istemewa kerana kemahiran mereka dalam bidang ketenteraan. Kekuatan ketenteraan mereka menjadi tulang belakang kepada daimyo dan golongan bangsawan. Golongan samurai akan mempertahan hak milik serta melindungi keselamatan tuannya. Mereka tidak dibenarkan menceburi bidang pekerjaan yang lain.
Golongan petani menduduki tempat yang istimewa kerana Jepun juga adalah negara pertanian. Mereka merupakan pembekal beras kepada masyarakat dan pembayar cukai kepada kerajaan Jepun.
Tukang-tukang mahir adalah kedua penting selepas petani. Mereka mahir membuat alat-alat senjata seperti pedang untuk kegunaan samurai.
Golongan seterusnya adalah pedagang-pedagang. Walaupun mereka dipandang rendah dan tidak dibenarkan dalam pergerakan sosial namun keamanan yang mendorong perkembangan ekonomi membolehkan mereka mengumpul kekayaan dan berjaya sebagai pemiutang kepada golongan bangsawan.
Penutup.
Dalam sistem feudal di China dan Jepun maharaja merupakan pemerintah secara de facto manakala kuasa pemerintahan sebenar ditentukan oleh pembesar masing-masing.Kedatangan kuasa-kuasa barat pada abad ke-19 dan 20 memberi kesan kepada sistem masyarakat feudal di China dan Jepun
Sebelum pemerintahan Maharaja Meiji, masyarakat Jepun dibahagikan kepada Maharaja, Daimyo, Samurai, petani dan saudagar.
Di negara China, maharaja merupakan tunggak kerajaan dan mempunyai kuasa mutlak ke atas pemerintahan negara, rakyat dan tanah. Maharaja dianggap sebagai “Anak Syurga” yang akan memerintah mengikut mandat dari tuhan. Maharaja bertanggungjawab ke atas malapetaka yang menimpa rakyat. Kegagalan maharaja melindungi rakyat di anggap sebagai petanda bahawa mandat yang telah diberikan telah ditarik oleh tuhan. Oleh itu maharaja tersebut perlu digulingkan dan diganti dengan maharaja yang baru.
Golongan masyarakat selepas maharaja ialah pembesar atau golongan bangsawan. Mereka ditauliahkan dan diberi cop mohor oleh maharaja untuk memerintah. Golongan ini juga dianugerahkan tanah sebagai penghargaan ke atas sumbangan ketenteraan oleh mereka.
Golongan sarjana ialah golongan intelektual mempunyai darjat yang paling tinggi. Mereka akan dipilih sebagai pegawai kerajaan berdasarkan kelulusan yang mereka perolehi dalam peperiksaan awam China.
Peperiksaan ini diperkenalkan sejak Dinasti Han merangkumi peperiksaan bandar, peperiksaan wilayah dan peperiksaan istana yang akan dikendalikan oleh maharaja sendiri. Kelulusan dalam peperiksaan ini akan menjamin kedudukan mereka dalam pemerintahan kerajaan.
Golongan masyarakat yang kedua penting ialah golongan petani. 80 % daripada penduduk China adalah masyarakat petani. Mereka bertanggungjawab mengeluarkan bahan makanan secukupnya bagi memastikan kemampuan negara China menampung keperluan rakyatnya.
Seterusnya adalah tukang-tukang mahir dan diikuti oleh golongan saudagar. Disebabkan negara China berpendirian anti kepada kegiatan perdagangan maka golongan ini dipandang rendah. Ini adalah kerana aktiviti perdagangan dianggap sebagai suatu pekerjaan yang hina.
Golongan paling bawah terdiri daripada askar-askar dan orang gaji. Askar-askar ini biasanya terdiri daripada banduan-banduan yang telah dijatuhkan hukuman.
Masyarakat feudal di Jepun zaman Tokugawa (1603-1867) terdiri daripada Daimyo, Samurai, petani, tukang mahir dan saudagar.
Maharaja hanyalah sebagai boneka dan dijadikan simbol pemerintahan sahaja. Kuasa pemerintahan sebenar terletak ditangan Shogun dan dibantu oleh daimyo-daimyo. Daimyo yang penting adalah daimyo Fundai. Mereka akan membantu Shogun dalam pemerintahan. Mereka merupakan anggota keluarga dan sekutu-sekutu Shogun. Mereka dikurniakan tanah dibahagian tengah dan utara Honshu.
Diamyo Tozama ialah musuh Shogun. Mereka terdiri daripada suku-suku barat seperti Satsuma,Chosu,Toza dan Hizen. Mereka akan diawasai oleh Shogun dan dilarang memasuki istana maharaja di Kyoto.
Golongan daimyo sangat berkuasa di Jepun dan dikatakan mengalahkan kuasa yang dimiliki oleh maharaja sendiri.
Golongan samurai mempunyai kedudukan yang istemewa kerana kemahiran mereka dalam bidang ketenteraan. Kekuatan ketenteraan mereka menjadi tulang belakang kepada daimyo dan golongan bangsawan. Golongan samurai akan mempertahan hak milik serta melindungi keselamatan tuannya. Mereka tidak dibenarkan menceburi bidang pekerjaan yang lain.
Golongan petani menduduki tempat yang istimewa kerana Jepun juga adalah negara pertanian. Mereka merupakan pembekal beras kepada masyarakat dan pembayar cukai kepada kerajaan Jepun.
Tukang-tukang mahir adalah kedua penting selepas petani. Mereka mahir membuat alat-alat senjata seperti pedang untuk kegunaan samurai.
Golongan seterusnya adalah pedagang-pedagang. Walaupun mereka dipandang rendah dan tidak dibenarkan dalam pergerakan sosial namun keamanan yang mendorong perkembangan ekonomi membolehkan mereka mengumpul kekayaan dan berjaya sebagai pemiutang kepada golongan bangsawan.
Penutup.
Dalam sistem feudal di China dan Jepun maharaja merupakan pemerintah secara de facto manakala kuasa pemerintahan sebenar ditentukan oleh pembesar masing-masing.Kedatangan kuasa-kuasa barat pada abad ke-19 dan 20 memberi kesan kepada sistem masyarakat feudal di China dan Jepun
Tiada ulasan:
Catat Ulasan